انتقاد فیلم Graduation - فارغ التحصیلی
یکی از خصوصیاتی که ساز و کارِ فکری و فلسفی ما انسان ها را تعریف و تمجید میکند این است که هیچکس خودش را تحت عنوان آدم بد داستان نمی بیند . بعضا از بزرگ ترین بدمن های بلندمرتبه سینما , آنهایی میباشند که اتفاقا بعضی وقت ها خیلی اکثر از قهرمان با آن ها همذات پنداری و همدلی میکنیم . زیرا بعضی وقت ها بدترین و ترسناک ترین اتفاقات جهان بوسیله اشخاصی به وقوع می پیوندند که هیچ وقت تاءمل نمی کردند در حالا انجام بدترین و ترسناک ترین شغل های جهان میباشند . بلکه آن ها از زاویه ی روئت کرد خودشان , تماما صحیح , عادلانه و اجتناب ناپذیر بوده اند . هیچکس با خودآگاهی بی نقص نمی گوید که میخواهد عالم را به دوزخ وجهنم بکشاند , بلکه دوستانه اعتقادوباور دارااست که در حالا اصلاح کردن دنیای خرابِ شرایط فعلی است . یا این که همه ی ما که هر از گهگاه سوای خرید بلیت از گیت مترو رد می شویم یا این که از اقتدار ی مان برای نوع کردن وام یک کدام از رفقا استعمال میکنیم , هزار نوع عامل برای توجیه کردن کارمان داریم . احتمال دارد اخلاق مدارترین انسان ها در حین متانت صحبت از عدم قانون شکنی بزنند , ولی کافی است به عبارتی آدم ها در گرداب سرگیجه آور و پیچیده ی معاش گرفتار شوند یا این که به اندازه ی کافی به باطن دیده هیولا زل بزنند تا خویش فارغ از این که متوجه شوند به یکی از به عبارتی چیزهایی تبدیل شوند که علیه اش مبارزه می کردند . بعضی وقت ها انگار <<اخلاق>> چیزی بخش اعظم از نوآوری آدم وجود ندارد . چیزی که هنگامی پایش بیافتد میتواند به اندازه ی مخترعانش پرعیب و نقص , غیرقابل اتکا و نا مفهوم باشد .
<<فارغ التحصیلی>> ( Graduation ) , جدیدترین فیلم کریستین مونجیوی رومانیایی با این مورد سروکار داراست . با خرابی ریشه دوانده و گسترده ی جامعه ی رومانی که هیچکس یارای فراروگریز از آن را ندارد , بلکه در همت برای رویارویی یا این که فرارو گریز از تارهای چسبنده ی آن , خویش به یکی از سربازانِ گسترش دهنده ی این خرابی و بی قانونی تبدیل می گردد . <<فارغ التحصیلی>> یکی از آن سینماهای آگاهی دهنده ای است که با قصه معمولی و بی شیله پیله ی داستانش و فارغ از قضاوت کاراکترهایش , دست روی یک بحران و اختلال وسیع البته عادی شده ی اجتماعی میگذارد و آن را به به عبارتی آسانی که در دنیای حقیقی وواقعی به یک روتین تبدیل شده به تصویر میکشد و از روش تماشای آن متوجه حقیقتی می شویم که خب , بخش اعظمی از ما خیلی آسان از کنارش می گذریم یا این که فارغ از این که بدانیم , یک کدام از اشخاصی هستیم که این بحران را مانند یک اپیدمی پخش میکنیم . سود فیلم متواضعی است که مانند شغل های گذشته مونجیو , به ساده ترین صورت ممکن به یک کدام از کوبنده ترین و تفکربرانگیزترین فیلم هایی که این آخرها مشاهده کرده اید تبدیل می شود و فرم فیلمسازی اختصاصی این کارگردان را با توان ادامه می دهد .
اما شرط می بندم ممکن است نام کریستین مونجیو تا به امروز به گوش اکثری از شما نخورده , البته مشکلی نمی باشد . به این دلیل که دست کم از این سپس هیچ بهانه ای برای دنبال نکردن شغل های وی نخواهید داشت . مونجیو در کنار افرادی همچون اصغر فرهادی و یورگوس لانتیموسِ یونانی در سال های اخیر به توده بعضی از مهم ترین و منحصربه فردترین فیلمسازانِ بین المللی و موج نوی سینمای کشورش به هم پیوسته است . برجسته ترین خصوصیت فیلم های مونجیو داستانگویی پرجزییات و واقع گرایانه البته سوای زرق و برق های معمول سینمایی است . فیلم های مونجیو به طرز فوق العاده ای از حیث فرمی بی آلایش می باشند و برعلیه گرامر معمول شخصیت پردازی و داستانگویی سینما قرار می گیرند .
درباره این سایت